09

2

Barbara Osińska-Skowron (zapomniani Bohaterowie)

Kategorie: Aktualności   | 2 września, 2009

sarnaW 70-tą rocznicę wybuchu II wojny światowej wspólnie z redaktorem naczelnym gazety „Zagłębie Wolności Pismo Konserwatywne” Panem Zdzisławem Klimkiem odwiedziliśmy weterankę tej wojny, żołnierza Armii Krajowej, podharcmistrz-porucznik Panią Barbarę Osińską-Skowron, ps. Sarna. Na jej ręce złożyliśmy bukiet kwiatów wraz z wyrazami uznania i życzenia wszystkiego najlepszego oraz opieki bożej w dalszym życiu. Poniżej zamieszczam obszerne fragmenty artykułu opisującego życie Pani Barbary, Bohaterki urodzonej w Dąbrowie Górniczej.

Pani Barbara Osińska urodziła się w Dąbrowie Górniczej 1 lipca 1918 roku w rodzinie o wieloletnich tradycjach patriotycznych. Ojciec był więźniem politycznym caratu. Za działalność patryjotyczną i walkę o wolną Polskę został aresztowany i osadzony w więzieniu. W okresie 1901 – 1904 był więziony w Piotrkowie, Radomiu i Warszawie. Następnie został zesłany na 5 lat na Syberię w rejon Jakucka. Brat Pani Barbary Jan Osiński od 17 roku życia należał do tajnej organizacji niepodległościowej. W okresie I wojny światowej walczył o wolność Polski w szeregach Wojska Polskiego.

Pani Barbara Szkołę Podstawową ukończyła w Dąbrowie Górniczej. Następnie uczęszczała do Średniej Szkoły Handlowej nr 3 w Sosnowcu. Już od roku 1931 należała do Drużyny Żeńskiej nr 2 Związku Harcerstwa Polskiego Hufca Dąbrowy Górniczej. W roku następnym złożyła przyrzeczenie harcerskie i doskonaliła się jako harcerka często zastępując starsze druhny. Po ukończeniu specjalnych kursów została przyboczną, a następnie pełniącą obowiązki drużynowej. Krótko przed wybuchem wojny była skoszarowana, będąc do dyspozycji Zarządu Miejskiego Magistratu.

Po wybuchu II wojny światowej stawiła się do dyspozycji Hufca Żeńskiego Hanny  Brzozowskiej – Czapli ze szkoły podstawowej nr 5. Tutaj została skierowana do kopania schronów przeciwlotniczych i do pełnienia dyżurów w oddziale Ochrony Przeciwlotniczej. W początkach października 1939 roku harcerstwo w Dąbrowie Górniczej organizowało się w tajne grupy ruchu oporu. Pani Barbara po przypadkowym spotkaniu ze znanym jej wcześniej podharcmistrzem Piotrem Reroniem wstąpiła do tajnej grupy pod nazwą „Propaganda”.

W grupie tej działała pod pseudonimem „Sarna”. Przysięgę harcerską składała na ręce podharcmistrza Reronia w obecności W. Bernasika w jego prywatnym mieszkaniu przy ul. Piłsudskiego. Współpracowała z punktem sanitarnym PCK na dworcu kolejowym w Dąbrowie Górniczej. Brała czynny udział w akcjach pomocy organizowanych dla jeńców wojennych przewożonych pociągami przez Dąbrowę Górniczą. Gorące posiłki dla jeńców przynoszono w specjalnych kotłach ze szkoły nr 1 gdzie była kuchnia. Współpracowała w punkcie PCK między innymi  z  Frankiem Kochanowskim, który przywoził chleb od dąbrowskich piekarzy (Kwapisza, Króla, Wojciechowskiego, Domagały). Prezesem oddziału PCK była pani Jadwiga Około- Kułak, a sanitariuszkami Czesława Szczepkówna, Basia, Fredzia i Stasia, które „Sarna” znała tylko z imienia.

W tym okresie kolportowała podziemną prasę harcerską otrzymywaną od pana Piaskowskiego i Żarskiego. Pismo harcerskie ukazywało się pod tytułem „Walka”. „Sarna” kolportowała również tajne broszury otrzymywane od Jerzego Winkla, który należał do tajnych grup harcerskich i był członkiem tajnej organizacji „Orzeł Biały”. W okresie październik 1939 do kwietnia 1940 roku oprócz podziemnej prasy „Sarna” przenosiła również broń i amunicję do tajnych punktów odbioru (Wątrobińscy  z ul. Cmentarnej, Malinowski  z ul. Piłsudskiego). Często dostarczała wiadomości z nasłuchu radiowego panu Eugeniuszowi Puzowi, który był kierownikiem drukarni harcerskiej w Bukownie.

Do czasu aresztowania podharcmistrza Reronia  2 maja 1940 roku w tajnej grupie współpracowały również jej koleżanki: Wacława Cyzmerówna, Barbara, Mierzamowska, Barbara Bronna.  Pod koniec 1940 roku terror niemiecki  wzmógł się. Niemcy urządzali często łapanki, wywożąc szczególnie młodych ludzi do robót przymusowych do Niemiec. „Sarna” w 1941 roku wyszła za mąż za Antoniego Skrzelewskiego, co uchroniło ją przed wywiezieniem na roboty przymusowe do Rzeszy. Mąż jej pracował w Hucie Bankowej, gdzie należał do tajnej organizacji ruchu oporu. W 1942 roku Niemcy poszukują jej męża, a ten musi uciekać do Generalnej Guberni, Ciągłe prześladowania rodziny pani Barbary zmuszają ją do ucieczki, podąża za mężem, czasowo mieszkają u rodziny w Częstochowie. Mąż jej wyjeżdża do Warszawy, gdzie w 1943 r. zostaje zatrzymany podczas łapanki. Zostaje rozpoznany i aresztowany, wywieziony do Szczecina, a potem do obozu koncentracyjnego, więcej go już nie zobaczyła.

W 1943 roku pani Barbara przeniosła się do Skalbmierza i tam podjęła pracę w sklepie u pani Grzesikowskiej. Właściciele sklepu prowadzili działalność konspiracyjną, a łączniczka „Sarna” nosiła gazety, dokumenty, raporty itd. Wiosną 1943r gestapo przeprowadziło niespodziewaną rewizję u sekretarza gminy, gdzie znaleziono radio. Sekretarz w czasie ucieczki został zastrzelony, a właściciel sklepu w którym pracowała „Sarna” oraz wielu mieszkańców Skalbmierza zostało aresztowanych. W śledztwie pan Grzesikowski został skatowany i po 3 tygodniach zmarł. W 1944r, w obliczu ofensywy wojsk sowieckich wojska niemieckie wycofywały się, okoliczne oddziały partyzanckie Armii Krajowej bardzo się uaktywniły. Oddziały te otrzymywały zrzuty broni, między innymi na obszernej polanie we wsi Korce, był duży zrzut pistoletów maszynowych rkm- ów i dużej ilości amunicji.

„Sarna” w ramach współpracy z AK otrzymała zadanie przenoszenia broni i amunicji do wyznaczonych punktów kontaktowych poszczególnych oddziałów. W sierpniu 1944 r. wycofujące się oddziały niemieckie i ukraińscy własowcy dokonali pacyfikacji Skalbmierza. Na odsiecz mordowanym mieszkańcom przyszli partyzanci  z oddziałów AK, BCh i AL i przybyłe z Wiślicy dwa czołgi sowieckie. „Wyzwolenie” spod niemieckiej okupacji przyszło w styczniu 1945 roku, gdy do Skalbmierza wkroczyła Armia Sowiecka, a „Sarna” wróciła do Dąbrowy Górniczej. W 1946 roku pani Barbara podjęła pracę w  Biurze Projektów Przemysłu Papierniczego w Zabrzu. W przemyśle papierniczym pani Barbara pracowała 31 lat.

Jako wieloletni działacz ZHP otrzymała odznaczenia:

–         Łękawską Odznakę Honorową,

–         Medal ” Za udział w wojnie Obronnej 1939r”

–         Odznakę – 75 lecia ZHP,

–         Odznakę – 80 lecia ZHP,

–         Krzyż z Rozetą – Mieczami za zasługi ZHP.

Jako kombatant Armii Krajowej otrzymała następujące odznaczenia:

–         Krzyż Weteranów Walki o Niepodległość 1939r.

–         Krzyż Armii Krajowej 1945r – Weterana Walk o Niepodległość,

–         Krzyż Armii Krajowej – „Akcja Burza”

–         Złotą Odznakę AK przyznaną uchwałą Biura Prezydenta RP i Prezesa Rady Ministrów.

Komentarze

Zostaw komentarz




Ta strona wykorzystuje pliki cookie przechowywane na twoim komputerze. Jeżeli nie zgadzasz się na to opuść stronę lub wyłącz obsługę plików cookie w przeglądarce. Więcej informacji o plikach cookie znajdziesz na tej stronie